Έθιμα για την 1η Μαρτίου από το Μορφωτικό Πολιτιστικός Σύλλογο Μεσσούνης

Έθιμα που χάνονται στα βάθη του χρόνου και συμβολίζουν το τέλος του χειμώνα και την αναγέννηση της φύσης. Τηρούνταν με ευλάβεια από τους προγόνους μας στα χωριά της Ροδόπης και αναβιώνουν σήμερα από τους τοπικούς συλλόγους.

Στη Μεσσούνη, την 1η μέρα του Μάρτη μικροί μεγάλοι σηκώνουνταν πολύ πρωί κι άναβαν φωτιές. Πηδούσαν τρεις φορές από πάνω για να κάψουν το Μάρτη και να μη μαυρισούν.

Η φωτιά γινόταν επίσης για να καούν οι ψύλλοι.

Τα παιδιά και οι γυναίκες έβαζαν στο χέρι τους ένα στριφτό κορδόνι από κόκκινη και άσπρη κλωστή, για να μην τους μαυρίσει ο ήλιος του Μαρτίου.

Ακόμα, καλούσαν να'ρθουν μουσαφίρηδες, για να κάθονται οι κλώσες και να βγάζουν πουλάκια.

Επίσης συνήθιζαν τα ψέματα (σήμερα συνηθίζονται την 1η Απριλίου).

Το Μάρτη που έβαζαν στο χέρι τον έβγαζαν όταν έβλεπαν τα τζιαράβια (θαλασσινά πουλιά) και τον έβαζαν κάτω από μια πέτρα. Αργότερα όταν έβλεπαν χελιδόνι η πελαργό, πήγαιναν, σήκωναν την πέτρα κι αν έβρισκαν μυρμήγκια θα'παιρναν για άνδρα τσομπάνο με πρόβατα, κι αν έβρισκαν γλίστρες (σκουλήκια) θα'παιρναν άνδρα με άλογα.

Ακόμη την 1η Μαρτίου έδεναν ένα ζωνάρι κόκκινο σε στυλό του σπιτιού για να μην τους μαυρίσει ο Μάρτης.

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Αλεξίδη.