.... Κι εγώ που θ’ αντιστέκομαι στα συνθήματα και στους εύκολους μελλοντισμούς, εγώ επίσης θα τους ανακινώ δακρύβρεχτους μέσα μου, επειδή αδύνατο να ξεχάσω πάνω στον πάγκο ένα παιδί γεμάτο αίματα στο στήθος…. (Από το βιβλίο της Μάρως Δούκα «Η αρχαία σκουριά»,1979)
Μισό αιώνα μετά, η κοινωνία μας, η δημοκρατία μας, οι ελευθερίες μας, οι ζωές μας, ξανά στο γύψο μιας κατώτερης των περιστάσεων κυβέρνησης, με τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τις συλλογικότητες, τον συνδικαλισμό, τις ιδέες, σε ένα θέατρο σκιών, ιδιοτελών συμφερόντων και παραλόγου.
Καιρός να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, με καινούρια συνθήματα, μηνύματα, νοήματα και τρόπους για να βγούμε από τη δίνη της αποχαύνωσης των ΜΜΕ και τον ασφυκτικό κλοιό της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, συνθλίβοντας τα όνειρα και τα οράματα των νέων για ένα καλύτερο μέλλον.
Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα για επιβίωση, υγεία, περίθαλψη, παιδεία, εργασία, ειρήνη, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Τιμή και δόξα στους επώνυμους και στους ανώνυμους αγωνιστές του Πολυτεχνείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ