ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΑΡΚΟΥ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ.

Τίτλοι τέλους στην 45χρονη ιστορία του κάμπινγκ που όλοι αγαπήσαμε αλλά το αφήσαμε αναξιοποίητο στις διαθέσεις της ΕΤΑΔ και στη φθορά του χρόνου για δεκαετίες.

Το τουριστικό θέρετρο που κάποτε θεωρούνταν ένα από τα καλύτερα κάμπινγκ της Ελλάδας, παρά τις κατά καιρούς προσπάθειες για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεών του, παρέμεινε απαξιωμένο, υποβαθμισμένο, ανεκμετάλλευτο στο μεγαλύτερο μέρος του και παρατημένο στη μοίρα του να ρημάζει.

Το Σαββατοκύριακο οι πόρτες του άνοιξαν, όχι για να δεχθεί τους μόνιμους παραθεριστές του αλλά για να το αδειάσουν από τροχόσπιτα και κατασκευές, προκειμένου ο νέος ιδιοκτήτης να το ανακαινίσει και να το λειτουργήσει από του χρόνου, σύμφωνα με τα σχέδια του που περιλαμβάνουν την αναβάθμιση και αναδιαμόρφωση του συνόλου της έκτασης, με σύγχρονες υποδομές, τροχοβίλες και υπηρεσίες ανάλογες με αυτές της Χαλκιδικής.

Χτισμένο τη δεκαετία του 70 σε ένα ειδυλλιακό φυσικό περιβάλλον 56 στρεμμάτων, με θέα στο Θρακικό πέλαγος, δίπλα στη λιμνοθάλασσα της Ξηρολίμνης, θα μπορούσε να αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών και ναυαρχίδα της τουριστικής ανάπτυξης όχι μόνο για το Φανάρι και την Κομοτηνή αλλά για ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο και γενικότερα το νομό μας.

Σήμερα η κατάσταση στο εσωτερικό του είναι αποκαρδιωτική ενώ οι εικόνες με τα χόρτα, τα σκουπίδια, τα μπάζα και τις ξεχαρβαλωμένες υποδομές, σοκαριστικές.

Το θέμα όμως τώρα δεν είναι αν θα συνεχίσουν κάποιοι τα μπάνια τους και αυτό το καλοκαίρι ή αν θα χάσει έσοδα το Φανάρι φέτος.

Το ζητούμενο είναι πως να ωφεληθεί γενικότερα ο τόπος μας από την επένδυση αυτή, τόσο στον τουρισμό και την εστίαση όσο και στον αγροτο-διατροφικό τομέα, με την δημιουργία νέων ευκαιριών απασχόλησης και την ανάδειξη τοπικών αγροτικών προϊόντων, όπως το μέλι, το ελαιόλαδο, τα κρασιά, τα ζυμαρικά, τα τυροκομικά, τα βότανα κ.α.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, σαν ένα καθαρά αναπτυξιακό ζήτημα πέρα και πάνω από τις διαμαρτυρίες ή τους συναισθηματισμούς των επί σειρά ετών παραθεριστών του, θα έπρεπε να το βλέπουν και να το συζητούν οι τοπικοί φορείς, η αυτοδιοίκηση, η περιφέρεια και όλοι οι εμπλεκόμενοι.

Για να μην επαναληφθεί και εδώ το φαινόμενο με τους αετονύχηδες «επενδυτές» της Βιομηχανικής που εκμεταλλεύτηκαν αναπτυξιακούς νόμους και χρηματοδοτήσεις, αφήνοντας πίσω τους κουφάρια και ανέργους.