Προφανώς και δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα σε μια φωτογραφία. Αυτή η άσχημη και τριτοκοσμική κατ΄άλλους εικόνα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε σαν ανάρτηση στα μκδ, μπορεί για μένα να είναι μια φωτογραφία του Κωνσταντίνου με μεγάλη καλλιτεχνική αξία που θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος μιας φωτογραφικής έκθεσης με θέμα τις ταξικές ή πολιτισμικές διακρίσεις στην κοινωνία μιας σύγχρονης επαρχιακής μητρόπολης. Γιατί πίσω από την ασχήμια της βλέπω μια συγκλονιστική εικόνα με σύμβολα για πολλαπλές αναγνώσεις, που αποτυπώνουν την ψυχοσύνθεση του ελληνικού λαού και την ιστορία των 200 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Από τη μια σε πρώτο πλάνο η ζωή και η «περιουσία» του δυστυχή «πλανόδιου βιοπαλαιστή, μουσουλμάνου αλλά ελληναρά Μαχσούν που αναλφάβητος και υπερήλικας, είναι αναγκασμένος να διανύει χιλιόμετρα καθημερινά και να γίνεται ένα με τους γεμάτους σκουπίδια κάδους για να επιβιώσει (γιατί που σύνταξη για τα περήφανα γηρατειά;) και να φροντίσει το άρρωστο με τετραπληγία παιδί του». Υπομένει αγόγγυστα την κακιά του μοίρα, ένα με τα σκουπίδια στους κάδους κι αυτός και το παιδί του αλλά υπερήφανος ως Έλλην, γιατί είναι αυτό το κάτι, το πάνω από εμάς ως σημείο αναφοράς και ταυτότητας, η ράτσα, η φυλή, το έθνος, η θρησκεία, το κόμμα, η ομάδα, που θέλουμε να ταυτιστούμε για να νοιώσουμε κάτι πιο σημαντικό, κάτι πάνω από αυτό που η ζωή, η καταγωγή και η σύμπτωση μας έχουν κατατάξει. Και από την άλλη σε δεύτερο αλλά κυρίαρχο πλάνο η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Όλος ο πλούτος αυτής της χώρας και όλη η περιουσία της σε μηδενικά, υποθηκευμένα μαζί με τις ζωές μας. Που είναι τελικά η ασχήμια; Στο τρίκυκλο του φτωχού βιοπαλαιστή ή στα σιδερόφραχτα παράθυρα της Τράπεζας;
Προφανώς και δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα σε μια φωτογραφία. Αυτή η άσχημη και τριτοκοσμική κατ΄άλλους εικόνα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε σαν ανάρτηση στα μκδ, μπορεί για μένα να είναι μια φωτογραφία του Κωνσταντίνου με μεγάλη καλλιτεχνική αξία που θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος μιας φωτογραφικής έκθεσης με θέμα τις ταξικές ή πολιτισμικές διακρίσεις στην κοινωνία μιας σύγχρονης επαρχιακής μητρόπολης. Γιατί πίσω από την ασχήμια της βλέπω μια συγκλονιστική εικόνα με σύμβολα για πολλαπλές αναγνώσεις, που αποτυπώνουν την ψυχοσύνθεση του ελληνικού λαού και την ιστορία των 200 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μια σε πρώτο πλάνο η ζωή και η «περιουσία» του δυστυχή «πλανόδιου βιοπαλαιστή, μουσουλμάνου αλλά ελληναρά Μαχσούν που αναλφάβητος και υπερήλικας, είναι αναγκασμένος να διανύει χιλιόμετρα καθημερινά και να γίνεται ένα με τους γεμάτους σκουπίδια κάδους για να επιβιώσει (γιατί που σύνταξη για τα περήφανα γηρατειά;) και να φροντίσει το άρρωστο με τετραπληγία παιδί του».
Υπομένει αγόγγυστα την κακιά του μοίρα, ένα με τα σκουπίδια στους κάδους κι αυτός και το παιδί του αλλά υπερήφανος ως Έλλην, γιατί είναι αυτό το κάτι, το πάνω από εμάς ως σημείο αναφοράς και ταυτότητας, η ράτσα, η φυλή, το έθνος, η θρησκεία, το κόμμα, η ομάδα, που θέλουμε να ταυτιστούμε για να νοιώσουμε κάτι πιο σημαντικό, κάτι πάνω από αυτό που η ζωή, η καταγωγή και η σύμπτωση μας έχουν κατατάξει.
Και από την άλλη σε δεύτερο αλλά κυρίαρχο πλάνο η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Όλος ο πλούτος αυτής της χώρας και όλη η περιουσία της σε μηδενικά, υποθηκευμένα μαζί με τις ζωές μας.
Που είναι τελικά η ασχήμια; Στο τρίκυκλο του φτωχού βιοπαλαιστή ή στα σιδερόφραχτα παράθυρα της Τράπεζας;